Czemu książka stoi niema?
Może o czym mówić nie ma?
Jej literek czarne rządki
Smutne jak jesienne grządki.
Czemu tak nudna, pusta,
Jakby jej zamknięto usta?
Aż tu nagle moja miła,
Niema książka przemówiła.
I gadała i śpiewała,
Czego nie opowiadała!
O przygodach, awanturach,
ptakach, kwiatach, morzach, górach.
Gdzie to wszystko w niej mieszkało?
Jak to wszystko w niej drzemało?
Chyba nie ma o co pytać:
Nauczyliśmy się czytać.